Een maalstroom aan gedachten…
Het is 23u15 ’s avonds en ik zit overrompeld op het toilet. Ja. Op het toilet…
Het startte met een “Ooh dat klinkt interessant, even opzoeken!”- gedachte. Om een halfuur later in mijn eindeloze ‘boekenwants’ van bol.com te zitten scrollen, me realiserend dat ik nog veel moet lezen. Allemaal boeken die interessant zijn, hetzij omdat ze waardevol lijken in de therapeutische context of gewoon voor mezelf, hetzij omdat het fictieboeken zijn waarin ik me wil verliezen. Hoewel ik me ook realiseer dat het ene in mijn hoofd dan plaats moet maken voor het andere. Soms lijkt het alsof ik per nieuwe interessante zin, een andere verlies… Kan dat?
Plots bedenk ik me dat het wel handiger zou zijn om een e-reader aan te schaffen (want die boeken nemen natuurlijk ook plaats in en eigenlijk wil ik minder spullen). Even kijken hoeveel die kosten. Ik vind er ene die me aangeraden werd door een vriend. Vervolgens lijst ik de boeken op die ik allemaal ‘dringend’ zou willen lezen en hoe rap ik de uitgespaarde kost via e-books eruit kan halen. Ook het milieu heeft er baat bij, zeg ik tegen mezelf. Alsof ik de kost aan mijn innerlijke criticus moet verantwoorden.
Dan ontdek ik een post over therapie-materiaal op facebook. Omdat ik denk dat er een aanvulling moet gebeuren, surf ik vlug even naar de website. Een halfuur later steken de ontbrekende stuks in het winkelmandje. Dan stel ik mezelf de vraag of het niet voordeliger zou zijn een of ander pakket aan te schaffen. Ik reken mijn winkelmandje nog niet af en klaar dat idee uit. Het is niet persé voordeliger. Bij het pakket heb ik een aantal dingen te kort maar bij het pakket zijn er dan ook weer dingen die ik niet apart kan kopen. Hmm… Ik besluit om het nog open te laten staan en ga in de plaats nog even mijn mailbox controleren.
Ik zie een mailtje over een interessante opleiding. Ja, daar moet ik me echt wel voor inschrijven! Ik open een tabblad zodat ik dat morgenochtend als eerste in orde kan brengen (geen idee waarom ik het nu niet wil doen). Oh ja, als ik dat nog volg, samen met de e-reader en met het therapiemateriaal, aan hoeveel kom ik dan? En nu ik toch bezig ben met berekenen, zal ik maar meteen erbij oplijsten welke uitbreiding mijn bureau nog moeten hebben om het de mensen comfortabeler te maken (want met die energieprijzen kan ik misschien beter de verwarming wat lager zetten). Denkend aan hoe ik mijn dossiers meer zou moeten structureren, stap ik naar het toilet. Die bureau van mij moet ook nodig eens gepoetst worden, dat moet ik zeker nog inplannen.
En dan, dan sta ik daar. In het toilet (natuurlijk sta ik niet echt ín het toilet). Diep zuchtend. Overspoeld. Overweldigd van de boeken, het materiaal en de ‘moetens’ die ik voor mezelf bedacht heb in het afgelopen uur.
Het is daar in het toilet dat ik de inspiratie voel voor vandaag (ja, het kan zomaar eens op de gekste plaatsen gebeuren die ingevingen). Plots voel ik heel helder hoe er precies steeds ruimte is voor verbetering/verandering. Hoe ook ik soms vast raak in presteren (wat bij mij neerkomt op meer leren, beter materiaal, etc. …)
En zo gaat het dus soms in mijn hoofd. Ik start ergens en eindig in een ‘loop’ van dingen die ik nog allemaal kan/zou/wil/moet doen om me uiteindelijk overweldigd te voelen door mezelf en mijn eigen verwachtingen van dat zelf. Ik blijf dan met een knagend gevoel achter, alsof ik tekort schiet. Dat het altijd wel beter kan. Een gevoel waarvan ik vermoed dat velen zich erin zullen herkennen, of toch iets dat er op gelijkt
Pas op, ontwikkeling, ik draag het hoog in het vaandel maar soms mag er ook wel wat meer gekeken worden naar wat er al is. Ik zie het ook in therapie gebeuren. Mensen zetten stappen, hebben al een hele weg afgelegd en willen van daaruit toch nog een stapje verder gaan. Want op dat moment was het toch nog niet helemaal zoals het hoort, of in die conversatie voelde men zich toch nog zus of zo. Maar langs de andere kant word ik in therapie overladen met veel gelijkende hulpvragen: de vraag naar rust. Mensen willen meer dan ooit rust. Rust in hun hoofd, hun lijf, hun relatie, hun leven, … .
Ik deel dit uit eerlijkheid. Omdat iedere mens worstelt met zijn stukken. Bij de een is het een vage fluisterende stem die waakt, bij de andere een demoon die terroriseert. Maar ik hoop dat het delen mag verzachten dat je niet alleen bent.
We doen ons best mensen. Als er iets MOET dan is het vooral dat dit meer mag gezegd worden.
