Mission accomplished…

 

Onlangs stelde iemand mij de vraag wat ik beschouw als een geslaagde therapie. Ik moest er even over nadenken maar kwam toch tot een conclusie. Hieronder onthul ik mijn idee over een geslaagde therapie.

Het spreekt voor zich dat veel afhankelijk is van de vraag en de persoon die op dat moment voor mij zit. En hoewel mensen met een concrete hulpvraag in therapie komen, gaat therapie voor mij niet zozeer rond de uitkomst ervan of het behalen van dat doel. Uiteraard blijft hun vraag doorheen de gesprekken in mijn achterhoofd zitten, maar het draait vooral ook om dat wat we ‘proces’ noemen.

‘Proces’ maken betekent dat er íets op gang komt. Of dat iets groot of klein is, maakt niet uit. Het feit dat er gekeken wordt naar dingen die voorheen niet bekeken werd. Het feit dat er iets van betekenis verschuift waar daarvoor die betekenis er nog niet was. Het feit dat er iets gevoeld wordt wat nog weinig gevoeld werd. Het feit dat er iets bedacht wordt dat voorheen ondenkbaar was. Het feit dat er iets genuanceerd raakt waar het eerder zwart-wit was. Het feit dat er een heel klein beetje verandering komt in wat daarvoor gedaan werd. Het feit dat er iets zichtbaar wordt wat voorheen onzichtbaar was. Het feit dat iets helderder wordt waar het eerder in de mist zat. Het feit dat iets uitgesproken wordt dat nog niet zo vaak uitgesproken werd. Dit en nog zoveel meer zijn allemaal dingen waar therapie om draait. Daarnaast gaat het over een gevoel van ondersteuning te krijgen maar ook geloofd, gehoord, uitgedaagd, erkend, getroost, geconfronteerd en … worden.

Weet ook dat al die sprongetjes voorwaarts soms gepaard gaan met sprongetjes achterwaarts. Het is een misverstand dat therapeutische vooruitgang in een lineaire lijn naar boven gaat. Soms boeken we vooruitgang, om eventjes op de zelfde plaats te blijven, om daarna misschien eventjes naar beneden te gaan en weer naar boven te kunnen klimmen. We tuimelen, gaan over kop, staan terug recht, blijven staan, kijken achterwaarts en dan weer voorwaarts en zetten ook wel weer enkele passen vooruit of op zij. Het kan allemaal, het hoort er allemaal bij en het is allemaal goed.

Een geslaagde therapie is voor mij dus niet zozeer het behalen van een therapiedoel maar alles wat daar tussenin gebeurt. Ik hoop dat dit de druk van de ketel haalt, want veel mensen schatten de eigen evolutie die tussendoor gebeurt niet naar waarde. Waar je dit ook leest en bij wie je ook een therapeutisch traject volgt, weet dus dat de weg die je reeds aflegde betekenisvol is!

 

 

Warme groet,

Alexandra