Het moois dat we delen – Ish Ait Hamou
Onlangs las ik ‘Het moois dat we delen’ van Ish. Ik wou eigenlijk Cécile kopen op de boekenbeurs maar die was al uitverkocht. Het moois dat we delen ging in eerste druk in oktober 2019 en ik las het begin dit jaar. Conclusie: een schitterend meeslepend boek. Ish slaagt erin om mijn nieuwsgierigheid naar de volgende hoofdstukken vast te houden omdat ik zo graag wil ontdekken wat er nu exact is gebeurd. Als gevolg daarvan, was het boek in no time uit. Een unicum. Bovendien is het vlot en filmisch geschreven. Daardoor kan mijn verbeelding de ruimtes, waar de scènes zich afspelen, makkelijk visualiseren. Het is altijd fijn als een boek je op eenzelfde manier kan capteren zoals een film.
Het boek raakte mij op verschillende manieren. Het toont de complexiteit van samenleven en de worstelingen die mensen hebben: de ene doet met man een macht een poging om opnieuw te beginnen, terwijl de andere blijft mijmeren over wat er ooit is geweest. Beiden zijn belaagd door een mengelmoes aan intense gevoelens zoals verdriet, schaamte, kwaadheid, haat… . Het toont hoe we worden beïnvloed door de gedachten en gevoelens van omstaanders en maatschappij. Het toont ook hoe moeilijk het kan zijn daar van te verschillen. In dit verhaal betekent verschillen van de overheersende opinie een deloyaliteit. Dit lijkt het personage op een bepaald moment te verscheuren. Wat mij het meeste treft in dit boek, is de verwoesting. De verwoesting die kan gebeuren als men vastloopt in de eigen verhalen omwille van getrokken oordelen en omwille van pijn. Hierdoor lijkt het dan ook alsof er niets anders meer mogelijk is dan hetgeen we op dat moment zien.
Dat vastlopen gebeurt ook af en toe in koppeltherapie. Mensen lopen vast in de verhalen die ze maken van en ophangen aan de ander. Ze slagen er niet in om af te stappen van dat denkkader waardoor elk gedrag in dat daglicht wordt geschetst. Ze zijn niet meer in staat om zich af te vragen of er niet nog andere mogelijkheden, uitzonderingen of verklaringen zouden zijn.
Dit boek herinnerde mij opnieuw aan het gegeven dat ieder verhaal verschillende kanten heeft. In die optiek is een quote van Minuchin hier wel op zijn plaats: “Certainty is the enemy of change”. Verandering vergt bereidheid om af te stappen van heersende overtuigingen. Laten we blijven proberen om nieuwsgierig te zijn en open te staan voor andere overwegingen. Maar daarnaast is het ook een herinnering van de impact van een maatschappij en het moois dat kan gebeuren als we durven verschillen maar ook als we iedere dag opnieuw onze moed bijeen rapen om verder te gaan.
Dankjewel Ish! Ik ben benieuwd wat je met Cécile mij te bieden hebt…
